Zespolone szyby ciepłochronne

Red.: |Data publikacji:

Chyba można powiedzieć, że dzisiaj szyby ciepłochronne są najczęściej montowane w oknach. Nic dziwnego, skoro stawiamy na oszczędzanie energii i własnych pieniędzy.

Ciepłochronna szyba zespolona najczęściej jest jedno- lub dwukomorowa. Oczekuje się bowiem od niej różnego stopnia izolacyjności i nie zawsze musi to być aż poziom pasywny. Niemniej to, w jakim stopniu przeszklenie chroni przed utratą ciepła zależy ściśle od jego budowy.

Pakiety szklanych tafli

Do produkcji szyb zespolonych używane jest szkło float o grubości od 4 do 10 mm. Jego powierzchnia może być powleczona różnymi powłokami, m.in. niskoemisyjnymi. To one właśnie mają największy wpływ na ciepłochronność pakietu.

Szyba ciepłochronna ma na całej powierzchni jednej strony tafli napyloną powłokę z metali szlachetnych. Warstwa ta nie hamuje przedostawania się światła i promieniowania cieplnego pochodzącego od słońca do wnętrza pomieszczeń.

fot.: Press Glass

Szkło powlekane musi być zamontowane powłoką do wewnątrz szyby zespolonej, co pozwala na zachowanie jego funkcjonalności i chroni powłokę przed uszkodzeniem. Umożliwia ono zmniejszenie strat ciepła nawet o 90 proc. w porównaniu z szybą bez takiej powłoki i ogranicza kondensację pary wodnej w wyniku podwyższenia temperatury szyby.

Szkło niskoemisyjne również wyglądem nie różni się od pozbawionego takiej powłoki.

Powłoki funkcyjne

Na drugim miejscu, jeżeli chodzi o izolacyjność termiczną zespoleń, jest liczba tafli szkła z powłoką. Jak wspomnieliśmy zespolenia mogą być jednokomorowe, czyli z dwiema szybami oraz dwukomorowe – z trzema szybami.

Stałą odległość między taflami utrzymują ramki dystansowe, których szerokość jest różna. Obecnie stosuje się bardzo często , tzw. ciepłe ramki z tworzywa lub stali szlachetnej. Nie tylko polepszają one izolacyjność termiczną na brzegach zespolenia, ale też zmniejszają ryzyko występowania w tym miejscu czasowej kondensacji pary wodnej.

Bardzo dużą szczelność szyb zespolonych uzyskuje się dzięki stosowaniu ramek giętych w narożach, a nie ciętych i łączonych narożnikami. Całkowicie szczelną komorę między dwiema taflami szkła wypełnia się gazem. Może to być suche powietrze, ale w przypadku szyb o podwyższonej izolacyjności stosuje się powszechnie argon lub jeszcze lepiej izolujący krypton.

Ważne współczynniki

Miarą określającą wielkość strat ciepła jest współczynnik przenikania ciepła oznaczony symbolem U. W przypadku okien wyróżniamy:

– Uw (w to okno) – łączna wartość przenikania ciepła przez całe okno;

– Ug (g – szyba zespolona) – wartość przenikania ciepła przez szybę;

– Uf (f – rama) – wartość przenikania ciepła przez ramę okna.

Na miarę współczynnika U wpływają takie wartości, jak: przenikalność termiczna pakietu szybowego i profilu, czyli złożenia ramy ze skrzydłem. O wielkości danego parametru decydują także: metoda osadzenia szyby w ramie oraz procentowy udział powierzchni szyb w oknie. Sprawia to, że Uw jest różne dla każdego okna. Niemniej nie jest dopuszczalne wyprodukowanie stolarki niespełniającej wymagać zawartych w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Do 2020 roku Uw okien pionowych nie może być gorsze niż 1,1 W/m2K.

fot.: Press Glass

Szyby mają decydujące znaczenie dla ciepłochronności okna. Jednak liczy się również budowa ram, przede wszystkim tych, które zawierają izolację termiczną, czyli z PCW i aluminium. Jednym z parametrów warunkujących właściwości zespolenia jest np. szerokość ram, od której zależy (ustalana przez producenta okna) maksymalna dopuszczalna grubość szklenia. Przy tym – ogólnie – im ta wielkość jest większa, tym „cieplejsza” jest szyba. Tak samo jest w przypadku ramki dystansowej: im jest ona szersza, tym lepsza jest izolacyjność.

fot.: Press Glass

Wskażmy przykład. Jeśli celem producenta jest wykonanie zespolenia o bardzo dobrym współczynniku Ug, wówczas optymalne będzie zastosowanie trzech szyb: dwóch z powłoką niskoemisyjną, szeroką ramką dystansową (np. 16 mm) oraz argonem w przestrzeni międzyszybowej. Takie zestawienie pozwala osiągnąć Ug na poziomie 0,6 W/m2K. Z kolei w przypadku określania właściwości całej stolarki bazuje się najczęściej na parametrach tzw. okna referencyjnego. W przypadku jednoskrzydłowego są to wymiary 1230 x 1480 mm oraz szyba o Ug = 0,5 W/m2K.

 

Hanna Czerska

1