Drewno stosowane w budownictwie dzieli się na dwie grupy. W pierwszej mamy produkty, które charakteryzują się dużą wytrzymałością i przeznaczone są do zastosowań konstrukcyjnych. W drugiej mamy drewno z klasami jakości, przeznaczone do stosowania niekonstrukcyjnego. Stolarkę okienną wytwarza się z drewna drugiego typu.
Okna produkuje się z drewna klejonego warstwowo, łączonego na złącza wieloklinowe lub bez nich. Są to wszystko półfabrykaty, a nie wyroby budowlane, dlatego ich producent nie wypełnia deklaracji właściwości użytkowych. Oczywiście, ten komponent musi odpowiadać normom, w których które zawarte są wymagania, oceny oraz klasyfikacje jakościowe. Wymagania dotyczą wyglądu oraz mechanicznej i biologicznej trwałości drewna przeznaczonego na okna, drzwi i ościeżnice. W przypadku drewna na okna mamy do czynienia z różnymi powierzchniami, w zależności od tego, czy są one zakryte, odkryte, czy znajduje się od wewnętrznej czy zewnętrznej strony budynku.
Po zamontowaniu okna, najbardziej narażona na korozję jest część widoczna zewnętrzna – działają na nią różne warunki atmosferyczne, np. deszcz czy śnieg. Jest też powierzchnia częściowo zakryta, widoczną wtedy, gdy okno jest otwarte, a także część okna, która po montażu pozostaje zupełnie zakryta. Wymagania dotyczące powłoki drewna określone są zależnie od rodzaju powierzchni stolarki. W normie PN-EN 942:2008 podane są minimalne wymagania jeśli chodzi o cechy zewnętrzne drewna z podziałem na klasy. Wysokość klasy uzależniona jest od rodzaju elementu drewnianego, czy jest on odkryty, czy od zewnątrz, czy od wewnątrz itd. Wady powierzchni drewna można naprawić, jednak tylko wtedy, gdy elementy będą zakryte, albo w odpowiednich klasach także zakryte częściowo. Natomiast w klasach wysokich, na częściach odkrytych, nie mogą pojawić się żadne wady powierzchni drewna, które wymagają naprawy.
W niższych klasach, przeznaczonych na zakryte miejsca stolarki, podlegają naprawie np. sęki wypadające lub zepsute, pęcherze żywiczne, zakorki, odsłonięty rdzeń i otwory po drwalniku. Dopuszczalne są wstawki, czyli uzupełnienie wady zdrowym drewnem. Powinno się tu jednak zachować kilka zasad. Przede wszystkim, wstawka musi być wykonana z tego samego gatunku drewna, z podobnym usłojeniem. Różne gatunki drewna w różny sposób się odbarwiają, inaczej także wchłaniają wilgoć. Określone są też wymiary wstawki – nie powinna przekraczać rozmiaru sęka dopuszczalnego w danej klasie, ale powinna być o 6 mm większa od wadliwego fragmentu.
Na trwałość wykończenia powierzchni drewna wpływa wiele czynników. Przede wszystkim właściwości danego gatunku drewna, jak gęstość i porowatość. Ważne jest miejsce pozyskania surowca i sposób jego przechowywania oraz technologia, gdzie pilnuje się wilgotności drewna. Kolejnym etapem produkcji, który wpływa na jakość powierzchni stolarki, jest dobór odpowiedniej klasy drewna, a także stosowanie właściwych klejów i technologii klejenia, a potem systemów lakierniczych. Producent powinien także – już po wyprodukowaniu okna – zachować odpowiedni sposób magazynowania. Co ważne, również w trakcie użytkowania należy dbać o powierzchnię drewnianą, poddając ja konserwacji.
Hanna Czerska